Webhocam

Şu anda kaç tane oyunun yeniden yapıldığını saymak çok zor, ancak bazıları var ki milyonlarca oyuncuya çıkana kadar gün saydırıyor. Peki ya sonra? Hemen hemen neredeyse hepsi büyük bir hüsrana dönüşüyor. Bunun son örneği PC’ye gelen Last of Us Remake oldu.

Uzun yıllardır oyunlara bakış açısı sebebiyle eleştirilen EA Games, Dead Space Remake ile yeniden yapım konusunda çıtayı arşa çıkarmış, bu işten alnının akıyla sıyrılmış durumda. Öyle ki yenilenmiş Dead Space, sadece görsel açıdan iyileştirmelerle gelmiyor karşımıza. İlk yapımın köklerine ve özüne sadık şekilde yenilenen oynanış ve çevresel elementler; hikayeyi daha derinlemesine hissetmenizi sağlıyor.

Resident Evil 4 ile hayatımıza giren aksiyon ağırlıklı korku oyunu temasını ve temel dinamiklerini alan Dead Space; korku dozunu biraz artırıp bizi tuhaf yaratıkların bastığı USG Ishimura adındaki bir uzay gemisinde yalnız bırakan bir oyundu. Ana karakterimiz Isaac bir mühendisti, ancak sadece adını biliyor, ne sesini duyuyor ne de yüzünü görüyorduk. Bu da o dönem için atmosferik olarak korku unsurlarını artıran, hikayeye bağlı gelişmelerin daha iyi hissedilmesini sağlayan bir tercih olmuştu. 

İlk oyunun çıkış yaptığı yıllarda, vuruş hissiyatını artıran teknik ögeler aslında bir grup ses ve görsel animasyonun birleşmesinden ibaretti. Bunu iyi kotaran 2007 yapımı Call of Duty: Modern Warfare yapımlar vardı elbette. Ancak ilk Dead Space, parçalanabilir uzuvların havada uçuştuğu mekanikleri sayesinde ortam sakinleşse bile yaşananların gerginliğini iliklerinize kadar hissetmenizi sağlıyordu. Öyle ki aynı koridorda yıllar sonra tekrar geçseniz bile hangi köşeden neyin çıkabileceğini anımsamak mümkündü. Çünkü o ilk karşılaşmalar, unutulmayacak izler bırakıyordu zihninizde. 

İşte iyi bir hikaye ve teknik altyapı bir araya gelince böyle bir tat bırakmıştı 2008 yılında Dead Space… Sadece hikayeyi değil, her oyuncunun kendi alışkanlıklarına göre yaşadığı karşılaşmaları bile aklımıza kazıdı. Yükseklik korkunuzun kullanıldığı basit VR oyunları gibiydi, ancak VR gözlüğe gerek yoktu. Hikaye, mekanikler ve oynanış sayesinde zaten gözlük olmadan bir gerçekliğin içerisinde buluyordunuz kendinizi.

2008 yılında çıkana dek öyle büyük beklentiler yaratan bir yapım değildi ilk Dead Space. Dönemin yeni nesil konsolu PlayStation 3’e çıkmasının da etkisiyle merak edilse de bugüne kıyasla çok küçük bir kitlenin ilgi odağındaydı. Taa ki çıkış yapana kadar…

Dead Space 2008 .via-text { background-color: rgb(0,0,0); /* Fallback color */ background-color: rgba(0,0,0, 0.4); /* Black w/opacity/see-through */ color: white; font-weight: 300; font-size: 0.75em; position: absolute; bottom: 0%; right: 0; z-index: 2; padding: 5px !important; text-align: left; }

Elbette aradan geçen onca yılda gördüğümüz yapımlara kıyasla eski hissettiriyordu. Ancak yukarıdaki notlarda belirttiğim “VR gözlüğe gerek kalmadan sizi çepeçevre saran evrenin gerçekliği” hâlâ geçerliydi. Ayrıca yine oyun içerisindeki bazı özel karşılaşmaların verdiği his, sanki oyunu daha yeni kapatmışım gibi bir anda hafızamda belirdi. USG Ishimura’nın tekinsiz koridorlarında dolaşırken böyle bir deneyimin yenilenmiş haline dair heyecanım katlanarak artmıştı.

Bazı sahnelerde oyunu kapatmak isteyecek kadar çok ürktüğümü fark ettim. Artık kulaklıkla oynadığım için midir bilinmez; korku oyunlarına 2004’te çıkan efsane Painkiller’dan beri aşina birisi olan ben, ilk kez korku oyunu oynuyormuş gibi hissettim. Oyunda ilerleyip hikaye anlam kazandıkça aksiyon anlarında alışık olduğum kontrolleri karıştırdığım anlar oldu.