Webhocam

Eminiz ki hemen hepimiz, Uzay Yarışı'nı Yuri Gagarin'in uzaya çıkan ilk insan olması ve Neil Armstrong ile ekibinin 1969'da Ay'a ayak basması gibi zirve noktalarıyla hatırlıyoruz.

Bu süreci sadece enleriyle hatırlamamız doğal olmakla birlikte, o enlere nasıl erişildiğini düşünmekte de fayda var. Nitekim bu süreci büyük ölçüde omuzlanan araçlar, sanıldığının aksine sadece roketler ve uydular değildi.

Uzay Yarışı'na boşuna "yarış" denmiyordu. Rakipler, uzayı kendi nüfuz alanlarına almak için adeta bir yarışa girmişler ve her türlü girişimde bulunmuşlardı.

Doğal olarak, bu yarışın devamlılığının bir şekilde sağlanması gerekiyordu. Uzayda kalıcı olabilmenin yolu, uzaya olabildiğince fazla kargo gönderebilmekten geçiyordu. Neticede gönderilen her kargo, her uydu ve her uzay laboratuvarı, uzayda kalıcı izler bırakmalarını sağlayabilmekteydi.

Uzay mekikleri, uzaya hem ekip hem de kargo gönderebilmek için en iyi çözümlerinden biri olarak görülüyordu. Ortalama 25 ton yük taşıyabildikleri bilinmektedir.

Rusça açılımı "VKK" ("Vazduşna-Kasmiçeski Karabl" / "Hava ve Uzay Gemisi") ile de bilinen ve adını Türkçeye "Bora" veya "Kar Fırtınası" olarak çevirebileceğimiz "Buran", dizaynı Columbia gibi ABD uzay mekiklerinden ve tekrar kullanıma müsait bir uzay mekiği modeliydi.

İlk mekik 1988'de başarıyla uzaya çıkarılana kadar bir devlet sırrı olarak saklanan Buran uzay mekiği programı, sözünü ettiğimiz uzayın silahlandırılması ihtimaline karşın saldırı potansiyeline de sahip olması planlanan bir araçtı.

Diğer devletlerin uzay araçlarını ve uydularını yörüngede imha edebilecek şekilde tasarlandığı düşünülmekle birlikte, uzayda herhangi bir çatışma yaşanmadığı için potansiyeli keşfedilememişti.

Tüm bunlara ilaveten mekik, Sovyet uzay bilimcileri için büyük bir uzay laboratuvarı işlevi görüyordu.